Recensie: Hereditary – 2018
“Evil runs in the family.”
Samenvatting – Hereditary is een drama/horror/thriller over een gezin wat midden in periode van rouw wordt overvallen en geconfronteerd met mysterieuze, bizarre en angstaanjagende dingen. Alles lijkt te beginnen wanneer de grootmoeder overlijdt, dochter Annie weet niet zo goed hoe ze zich zou moeten voelen bij de dood van haar weinig geliefde moeder, ze zoekt hulp bij een rouwverwerkingsgroep, maar dit geeft ze snel op en probeert zichzelf te verliezen in het maken van haar poppenhuistaferelen. Annie’s man Steve probeert het gezin op de been te houden maar zijn hulp en adviezen zijn gericht aan dovemansoren… Een zeer tragisch en verontrustend incident brengt het verhaal in een stroomversnelling en langzaam komt Annie erachter dat haar moeder veel dingen verborgen hield en dat de het leven en de genen die ze van haar heeft meegekregen tegen werken.
Regisseur Ari Aster geeft met zijn filmdebuut Hereditary een zeer verontrustende kijk op een huishouden dat op onheilspellende wijze uit elkaar valt.
Oordeel – Welcome to the Dollhouse, een huis waar alles net een beetje onecht voelt, een huis waar niet echt geleefd wordt, een huis wat meer lijkt op een poppenhuistafereel, wachtend op de handen van de meesteres om alles in beweging te brengen. Het hele huis is een set, je ziet het poppenhuis steeds weer terugkomen, vaak lijken meubels in kamers ook meer op miniaturen dan echte meubels. Dit creëert het gevoel dat wat de mensen in het huis ook doen, voor het grote geheel niets uitmaakt omdat ze nauwelijks meer dan pionnen zijn in het grotere plan wat buiten hun weten wordt uitgevoerd.
In de ene kamer is de zoon van het gezin zichzelf door middel van wiet aan het verdoven om zo maar niets onder ogen te hoeven komen, van zijn eigen emoties tot die van zijn ouders en zusje aan toe. De zoon wordt gespeeld door Alex Wolff, wie een prachtige prestatie neerzet als sombere blowende tiener met een moedercomplex. Als ik een ding zou mogen opnoemen wat ik minder vond was het zijn gehuil… misschien was het slecht geacteerd of overdreven, misschien vond ik het persoonlijk gewoon irritant, in ieder geval was het niet helemaal geloofwaardig wat mij betreft. Maar dat mag de rest van zijn werk niet overschaduwen; alleen al de moeite die hij stak in de scene waar hij zijn hoofd op zijn bureau moest neerslaan maakt voor mij alles goed! Ik zou het helemaal kunnen beschrijven, maar het is leuker om het uit zijn mond te horen. Zie het interview hieronder:
(rond de 13:00 vertelt hij hoe het ging, maar het hele interview is leuk om te kijken!)
In de volgende kamer is zijn zusje Charlie, met haar oranje trui en klakkende tong, vreemde figuurtjes en bizarre tekeningen aan het maken die verontrustende voorbodes zijn voor wat er komen gaat. Ze wordt gespeeld door nieuwkomer Milly Shapiro, die met haar acteerdebuut laat zien wat ze in haar mars heeft, en van wie we vast nog geweldige dingen mogen verwachten! Het hele karakter van Charlie is al vreemd en vaak eng genoeg, maar Milly brengt nog wat extra’s mee. Ze is verontrustend in de onschuld die Milly Shapiro het karakter weet te geven. Ze ziet de wereld anders dan anderen, dingen die voor haar volkomen normaal voelen om te doen, zijn voor anderen vreemd en soms een beetje eng. Charlie weet zelf dat ze niet als ‘normaal’ beschouwd wordt en sluit zich af van de rest van de wereld, en elke poging haar bij de rest van de groep te krijgen wordt dan ook met weerstand en lege blikken beantwoord.
De studio van het huis is waar moeder zich het meest verschanst, hier bouwt zij poppenhuistaferelen voor opdrachtgevers en ook voor zichzelf om zo haar gevoelens vorm te geven. Annie wordt vertolkt door de geweldige Toni Collette, die met haar woeste uitbarstingen en pijnlijke tirades vol openbaringen, verwijten en verontschuldigingen de show steelt. Soms hadden ze de dialogen zelfs weg mogen laten en kon je aan haar gezicht precies zien wat ze voelde. Prachtig acteerwerk, het zou me niets verbazen als haar dit een Oscar nominatie zal opleveren.
En dan is er de vader, de man die doelloos van kamer naar kamer naar studio dwaalt met vergeefse pogingen om het gezin bij elkaar te houden. Gabriel Byrne is hartverscheurend in zijn pogingen om zijn gezin drijvend te houden in deze zee van ellende. Je voelt oprecht mee met deze arme man die zijn gezin ziet instorten zonder er zelf echt iets aan te kunnen doen.
De gezinsdynamiek die ze hebben weten te creëren maakt de film zeer beklemmend en tragisch om naar te kijken, Elke scene weer lijkt de focus te verplaatsen naar een ander gezinslid en krijg je een beetje inzicht in hoe ze zijn en wat ze voelen en wordt een ander lid weer totaal onbegrijpbaar in hoe ze omgaan en reageren op de diverse bizarre situaties. Volgens een interview met Alex Wolff (Peter) en Milly Shapiro (Charlie) hebben ze voorafgaand aan het filmen een aantal gezinsuitjes gedaan terwijl ze in karakter bleven, zo hebben ze een geloofwaardige band weten te maken tussen de karakters en dit zie je terug in hoe ze in de film met elkaar omgaan.
Hereditary is een zeer onvoorspelbare film, de rauwe werkelijkheid van een gezin dat in tijden van rouwverwerking wordt geconfronteerd met de sinistere bedoelingen van vreemden en een tragische ongeluk dat elk normaal persoon over het randje zou duwen… de karakters en het verhaallijn worden prachtig samengebracht met een geweldige soundtrack, heel subtiel maar toch zeer aanwezig, gemaakt door Colin Stetson. Ik denk dat de score ook zeker wel een Oscar nominatie waardig is: het bracht je terug naar de tijd dat thrillers nog focus legden op de suspense, de opbouw naar wat er ging gebeuren, het wachten op de climax.
Ik zou Hereditary zeker aanraden aan de doorgewinterde horror/thriller fan, het houdt je tot het einde aan het raden, en zelfs dan wil je hem waarschijnlijk meteen nog een keer kijken om alles tot in de laatste detail uit te kunnen pluizen.
Regisseur: Ari Aster
Schrijvers: Ari Aster
Acteurs: o.a. Toni Collette, Milly Shapiro, Gabriel Byrne
Genre: Drama | Horror | Mystery | Thriller
Taal: Engels
Contact met Daniëlle? Mail redactie@maxamovie.nl