Recensie: Brahms the Boy II – 2020
Brahms: The Boy II – een vervolg zonder bestaansrecht
Brahms keert terug…
De zon breekt op een koude heldere dag door het bladerdak van een prachtig bos, vogels tjilpen vrolijk… een zachte stem – meegedragen op de wind – lokt een jongen weg van zijn ouders… lokt hem naar een open plek waar uit de rottende bladerlaag een kleine porceleinen hand smekend omhoog steekt… Gretig begint de jongen te graaien in de dode bladeren en ontwaart al snel het besmeurde hoofd van een antieke pop…
Ontsnappen aan de realiteit
In Brahms: the Boy II volgen we Liza, Sean en hun zoon Jude. Moeder en zoon zijn aan het begin van de film slachtoffer van een uiterst geweldadige overval op hun huis, wat hen beiden zwaar heeft getraumatiseerd. Om even te ontsnappen aan de realiteit besluiten ze een huis te huren op het platteland, een vakantiewoning die op het terrein van het Heelshire landhuis blijkt te liggen: het befaamde huis uit deel 1.
Meteen op hun eerste dag daar vindt Jude een antieke pop die begraven ligt in het bos, hij laat hem zien aan zijn ouders die – zonder zich af te vragen wat het daar deed – hem de pop mee naar huis laten nemen.
Jude vormt vrijwel onmiddelijk een obsessieve relatie met het ding, een relatie die zo ver gaat dat hij zich hetzelfde kleedt, hem een naam geeft (Brahms) en uiteindelijk zijn ouders droogjes informeert dat de pop een set regels aan hem heeft doorgegeven waar het hele gezin zich maar aan heeft te houden.
Liza wil al meteen niks van de pop weten, maar laat het op zijn beloop gaan omdat Jude zo gelukkig lijkt met zijn nieuwe speelmaatje. Maar wanneer de situatie uit de hand begint te lopen en Liza zich van de pop wil ontdoen, lijkt het al te laat te zijn.
Een slechte grap?
(SPOILER) Voor degene die deel 1 niet hebben gezien, je denkt tot de 3de akte dat de pop bezeten is en – a la ‘Chucky’ – beweegt als niemand kijkt. Maar in de 3de akte blijkt dat er eigenlijk een man, genaamd Brahms, in de muren van het huis leeft die de pop beweegt en gebruikt om in contact te staan met de buitenwereld. Deze verrassende wending maakt een middelmatige film op het laatste moment een zeer degelijke thriller.
De pop wordt aan het eind van de film verwoest en Brahms wordt neergestoken en ogenschijnlijk voor dood achtergelaten… Net voor de aftiteling echter, zien we Brahms, levend en wel, liefdevol de pop weer repareren.
Er is dus degelijk ruimte voor een vervolg. Maar helaas waren de (nota bene dezelfden als deel 1) schrijver en regisseur het originele plot alweer beu, en slaan een nieuwe weg in zonder goed terug te kijken naar waar ze vandaan kwamen. In deel 2 blijkt de pop toch bezeten te zijn, en Brahms uit deel 1 was gewoon de laatste in een hele reeks slachtoffers die onder zijn invloed kwam.
Allemaal leuk en aardig, maar ze creëeren met hun nieuwe draai zoveel vragen dat de film onkijkbaar: Dus de man en de pop heten toevallig allebei Brahms? Wat voor nut heeft het om de pop in het bos te begraven? Waarom zie je de pop nu ineens wel bewegen? Waar is de man Brahms uit deel 1 gebleven? Vraag, na vraag, na vraag…
Daarbovenop is het verhaal wat ze hier bekokstoofd hebben voorspelbaar en oudbakken. Halverwege de film hoop je nog op een originele climax, zoals in deel 1… Maar helaas voelt de 3e akte van de film als een laatste wanhopige poging van de makers om jou van het bestaansrecht van deze film te overtuigen: een lachwekkend overdreven, overgeacteerd feest van horror en bovennatuurlijke clichés…
Wanneer de aftiteling je eindelijk verlost van het ongelovig staren, zul jij je vast verbijsterd afvragen of het allemaal een slechte grap is geweest.
Regisseur: William Brent Bell
Schrijver: Stacey Menear
Acteurs: o.a. Katie Holmes, Owain Yeoman, Christopher Convery
Genre: Drama | Horror | Mystery | Thriller
Taal: Engels